Gazel

219

Zülfi kimi ayağın koymaz öpem nigarım,

Yohdur onun yanında bir kılca e’tibarım.

Insaf hoşdur, ey eşk, ancak meni zebun et,

Ha böyle möhnet ile keçsinmi ruzigarım?

Bildi temami-alem kim, derdmendi-eşkem,

Yareb, henuz halım bilmezmi ola yarım?

Veslinden ayrı nola kanim tökülse gül-gül,

Men gülbüni-belayem bu fesldir beharım.

Tesvir eden vücudim yazmış elimde sağer,

Ref’ olmağa bu suret yoh elde ihtiyarım.

Dur istemen zemani mey sayesin başımdan,

Toprak olanda, yareb, dürdi-mey et kübarım.

Rüsvalerinden ol meh saymaz meni, Füzuli,

Divane olmayımmı dünyade, yohmu arım?