288
Getdi elden senemin sünbüli-mişkefşani,
Yene devr etdi perişan meni-sergerdani.
Öyle mö’tad olubam ateşi-hicranına kim,
Görmesem yandırar, elbette, meni hicrani.
Gögde ahim yeli söndürdü çirağın güneşin,
Yerde eşkim ayağa saldı düri-keltani.
Göz beyazine çeker le’llerin suretini,
Dembedem hameyi-müjgan ile bağrım kani.
Çıhdı can, kimseye izhar ede bilmen derdim,
Nedeyin1, ah, bu derdin ne olur dermani?
Ey sitem daşını biderdlere zaye’ eden!
Yapa gör bir neçe daş ile dili-virani.
Verse can, yetmese canane, Füzuli, ne eceb
Her kişi kim, sever öz cani üçün canani.
Ne edek
No comments:
Post a Comment