Gazel

340

Hebibiye tehmis

Ta cünun rehtin geyib, tutdum fena mülkün veten,

Ehli-tecridem, kebul etmen kebavü pirehen,

Her kebavü pirehen geysem misali-könçe men.

“Ger seninçün kılmasam çak, ey büti-nazikbeden!

Gorum olsun bu keba eynimde pirahen kefen”.

Gerçi sevdayi-seri-zülfindenem zarü zelil,

Keçmen ol sevdaden oldukca mene ömri-tevil,

Sanma terk edem bu sevdayi, ger olsam hem ketil,

“Çıhmaya sevdayi-zülfün başdan, ey meh, ger yüz il

Üstühani-kellem içre tutsa ekrebler veten”.

Kalib oldu sübhdem şevki-güli-ruyin mana,

Seyri-bağ etdim ki, buyi-gül vere teskin mana,

Gül görüb, yadınla dürri-eşk saçdım her yana,

“Düşdü şebnem, bağe gir, ta gül nisar etsin sana,

Sebzenin her bergine bir dür ki, tapşırmış çemen”.

Der idim, ey dil, getirme hiç derd ehline şek,

Ta seni hem salmasın bir derde devrani-felek,

Almadın pend imdi, aşiksen, işin ah eylemek,

“Ey könül, eşk ehline her şeb gülerdin şem’ tek,

Men demezmidim ki, danla ağılayasıdır gülen”.

Hah sincab eylesin ferşin, Füzuli, hah kül,

Hicr ile mütlek yuhu görmez göz, eglenmez könül.

Yarsız eşk ehlinin dinlenmegi mümkün degül,

“Nece dinlensin Hebibi sensiz, ey endami gül

Kim, batır cismine tende her tük olmuş bir tiken”.