Gazel

347

Hemdi-bihed dembedem ol mübdii-eşyaye kim,

Hilketi-imkan vücubi-zatini icab eder.

Geh sevadi-girdbadi-kehri haki-tireyi

Tutiyayi-dideyi-hurşidi-alemtab eder.

Geh nüzuli-ketreyi-barani-ebri-rehmeti

Yer yüzünde sebzeyi-pejmürdeyi sirab eder.

Meyde müzmer eyleyib keyfiyyeti-teğyiri-hal,

Simberler zülfünü can keydine küllab eder.

Cane hem, elbette, ondandır bu iste’dad kim,

Reğıbeti-mehbubü pervayi-şerabi-nab eder.

Ola kim, mekbul ede üzri-günahim, çün bilir,

Kim, emel teklifini cem’iyyeti-esbab eder.

Çoh tefahür kılma cem’i-mal ile, ey hace kim,

Simü zer cem’iyyeti ehli-kürur eyler seni.

Barigahi-kürbden cem’iyyeti-malü menal,

Her ne mikdar olsa, ol mikdar dur eyler seni.

Gerçi ne’met çoh, kifayetden tecavüz kılma kim,

Imtila bari-bedendir, bihüzur eyler seni.

Ehli-kemale cahil eger kedr kılmasa,

Me’zurdur, melametin etmek reva degil.

Cahil tebietinde mezaki-kemal yoh,

Her nefse iktidai-tebiet heta degil.

Ülfet hemişe fer’i olur aşinalığın,

Cahil fezilet ehli ile aşina degil.