Gazel

336

Eklimi valeh eyledi, şeklü şemaili,

Göz gördü kametin, dilü can oldu maili,

– Veh, bu ne türfe servi-çemendir? – dedim, dedi:

–Menzuri-dideyi-nigeranındürür senin!

Seyli-sirişkim oldu revan haki-kuyine,

Can valeh oldu le’li-lebü göftguyine,

Dil düşdü dami-silsileyi-mişkbuyine,

Ol lehze kim, sataşdı gözüm zülfü ruyine,

– Ekreb mehi-münire vetendir? – dedim, dedi:

– Ey çoh hetalı, kendi kiranındürür senin!

Dün sübhdem ki, lalevü nesrin salıb nikab,

Gül çöhresinden atdı seba perdeyi-hicab,

Gülzare çıhdı seyr ile ol reşki-afitab,

Şebnem nisarın etdi yüküş lö’löi-hoşab,

– Bunlar nedir, ne dürri-Edendir? – dedim, dedi:

– Ebsem, Füzuli, eşki-revanındürür senin!