Gazel

299

Gördüm ol hurşidi-hüsnün, ihtiyarım kalmadı,

Saye tek bir yerde durmağa kerarım kalmadı.

Bir gün olmaz tel’etin görmek müyesser, ah kim,

Zerrece ol gül yanında e’tibarım kalmadı.

Pak kıldı suretimden ze’f dehr ayinesin,

Öyle mehv oldum ki, bir zerre kübarım kalmadı.

Kem günü hemdemlerim kerk oldular göz yaşine,

Silmeye göz yaşimi bir kemküsarım kalmadı.

Ruzigarım hoş keçirdi, ah kim, devran dönüb,

Oldu ehvalım herab, ol ruzigarım kalmadı.

Rahi-eşk içre mene ancak fena meksud idi,

Şükr kim, meksude yetdim, intizarım kalmadı.

Ey Füzuli, el kamu eğyarım oldu yar üçün,

Suzi-dilden keyri bir dilsuz yarım kalmadı.