Gazel

349

Ebri-lütfün kıldı hari-hüşkimi gülbergi-ter,

Feyzi-cudun kıldı sengi-haremi dürri-semin.

Ne’metin şükri mana ferz etdi izhari-sena,

Şefketin tevki meni kıldı kulami-kemterin.

Kem degil ehli-kerez eylerse menden men’i-heyr,

Kem degil ehli-hesed bağılarsa men miskine kin.

Ruzigarile menim meksudimi hasil kılıb,

Ol ki, men’ eyler, olur bedhahi-rebbül-alemin.

Hiç şek yoh kim, yeter meksude, olmaz naümid,

Hirmeni-eltafın etrafında olan huşeçin.

Var ümidim mehrü mah etdikce devran, olasan

Kamyabü kamranü kambehşü kambin.

Perde çek eybine zülmet kimi, helkin daim,

Ger dilersen ki, nesib ola sene abi-heyat.

Kılma hurşid kimi, eybnümalık ki, felek

Yere salmaye seni be’d ülüvvüd-derecat.

Cehd kıl zatın ola mezheri-asari-kebul,

Kılma ol cahe tefahür ki, ola harici-zat.

Fezl olur, sanma, sene menzileti-eslü neseb,

Cah olur, sanma, sene kesreti-esbabü cihat.

Ariyetden özüne kılma kemer tek zinet,

Keyriden ariyetin nur ise, hem yazıya at.

Ey müellim, aleti-tezvirdir eşrare elm,

Kılma ehli-mekre te’limi-mearif zinhar!