Gazel

354

24

Ey heta lefzile Kur’anın şükuhin sındıran,

Mö’cüzi-ayati-Kur’andan hezer kılmazmısan?

Her elif bir henceri-hunrizi-bürrandır sene,

Henceri-hunrizi-bürrandan hezer kılmazmısan?

Bir hekimi-kamilin darüş-şefayi-hikmetin

Etmek istersen herab, ondan hezer kılmazmısan?

25

Sen ne afetsen mene, ey ekli-bedfercam, kim,

Bulmak olmaz sureti-kürbünde asari-nişat.

Tifller, divaneler senden müberra olmağın,

Dünyevü ükbade bulmuşlar kemali-inbisat.

İzzetü zilletde bilmezler teriki-imtiyaz,

Hilletü1 hirmanda çekmezler ezabi-ehtiyat.

Ol ki, daim hemnişinindir, müezzebdir müdam,

Nete kim teklife hökmi-şer’ ile sensen menat.

Ol zamandan kim, sene verdim inani-ihtiyar,

Ol zamandan keyledim2 möhkem seninle irtibat,

Olmayıb hali kemü enduhden kebrim evi,

Har besterdir mene peyveste, hakister – büsat.

Olmayaydım, kaş ki, hergiz seninle hemnişin,

Kılmayaydım kaş ki, mütlek seninle ihtilat.



26

Ey hace, ger kulundan oğulluk murad ise,

Şefket gözile bah ona daim oğul kimi.

Ver oğılunu dilersen ola sahibi-edeb,

Elbette, eyle zillete mö’tad kul kimi.

Ey veziri-mülkperver kim, nizami-mülk üçün,

Intihab etmiş cemii-helkden sultan seni.

Zeiflik

Ki eyledim