Gazel

312

Meger hab içre gördün, ey könül, ol çeşmi-şehlayi

Ki, kıldın türfetül-eyn içre kerki-eşk dünyayi.

Yetirdi ahimi gerdune ol büt, gör ne kafirdir,

Demez kim, gögde nageh incide nalem Mesihayi.

Çekersen, ey müsevvir, suretin ol mehveşin, emma

Ne mümkündür muradince çekilmek kaşları yayi.

Beladır şehrlerde men kimi rüsvayi-helk olmak,

Ne hoş Ferhadü Mecnun menzil etmiş kuhü sehrayi.

Görünmez yar, helk eşkim temaşasine cem’ olmuş,

Eger nageh görünse ol peri, gel gör temaşayi.

Tutub kuşlar başımda aşiyan, feryade gelmişler,

Çıh, ey ahim odu, bir dem başımdan sav bu kovğayi.

Füzuli, zülfi sevdasın kelem tek başa salmışsan,

Geder başın, eger başdan gedirmezsen bu sevdayi.