319
Ey, her tekellümüm heti-sebzin hekayeti!
Virdim hemişe müshefi-rühsarin ayeti!
İrmiş sehih nekl ile ervahi-küdsden,
İsaye mö’cizi-lebi-le’lin revayeti.
Dil kişverini karet ederlerdi hubler,
Men’ etmeseydi şehneyi-şevkün himayeti.
Bildim teriki-eşk heternakdir, veli
Men dönmezem bu yoldan, ölüm olsa kayeti.
Keddin helakiyem, düşe bilmen eyağine,
Bir derde düşmüşem ki, bulunmaz nihayeti.
Bes kim, seni görende geder menden ihtiyar,
Gelmez beyane möhneti-eşkin şikayeti.
Şükr et, Füzuli, kılma feğan, yar kılsa cevr,
Kim, ehli-eşke cevrdür onun inayeti.
No comments:
Post a Comment