Gazel

335

Dün saye saldı başime bir servi-serbülend

Kim, keddi dilrüba idi, reftarı dilpesend.

Göftare geldi nageh açıb le’li-nuşhend,

Bir püste gördüm bu dürci-dehendir – dedim, dedi:

– Yoh, yoh, devayi-derdi-nihanındürür senin!

Eymiş hilali üstüne terfi-külahini,

Çoh dilşikestenin göge yetirmiş ahini,

Zülfün dağtdı, gizledi ebr içre mahini,

Gördüm üzünde helkeyi-zülfi-siyahini,

– Ol piçü tabı çoh ne resendir? – dedim, dedi:

– Devri-rühümde rişteyi-canındürür senin!

Vermiş füruğ şem’i-rühi gün çirağine,

Salmış şikest serv kedi gül budağine.

Dün serv tek basanda kedem göz bulağine,

Bir neçe harden elem irmiş eyağine,

– Gül bergine batan ne digendir? – dedim, dedi:

– Müjgani-çeşmi-eşkfeşanındürür senin!

Ceyr ile saldı bağe güzer ol semen’üzar,

Envai-zibü zinet ile fesli-nevbehar,

Açmış gül üzre sünbülü giysuyi-mişkbar,

Yahmış letif ayağına gülberg tek nigar,

– Nesrine rengi-lale nedendir? – dedim, dedi.

– Kemzem hedengi tökdüyü kanındürür senin!

Düşmüş üzarı üzre müenber selasili,

Aşüftehal edib neçe bisebrü bidili,