Gazel

329

Bülbüli-zarem, güli-rühsari-alinden cüda,

Tutiyi-lalem, şekernisbet mekalinden cüda.

Der idim sebr eyleyim, olsam cemalinden cüda

Bilmedim düşvar imiş olmak vüsalinden cüda.

Tire oldu ruzigarim zülfü halinden cüda,

Oldu sehra menzilim vehşi kezalinden cüda.

Mu tek inceldi tenim nazik nehalinden cüda,

Hem getirdi kametim, mişkin hilalinden cüda.

Çıhdı cani-natevan, şirin zülalinden cüda,

Oldum, elkisse, rühi-ferhündefalinden cüda.

Sensiz olman ayrı möhnetden, beladen bir zeman,

El-eman, hicran belavü möhnetinden, el’eman!

Sine çakü dide nemnakü beden efgardir,

Can hezin, hatir kemin, şeyda könül bimardir.

Men bu kem içre ki, def’in eylemek naçardir,

Meslehet sordum, dediler meslehet izhardir.

Söyledim derdi-dilimni bildi ol kim yardir,

Kılmadı bir rehm bes kim, zalimü hunhardir.

Dehi izhar edemen, ne haceti-tekrardir,

Eyleyim sebrü tehemmül ta heyatim vardır.

Cane yetgec ta ki, mende küvveti-göftardir,

Söylerem: ey gül ki, senden ayrılık düşvardir,

Sensiz olman ayrı möhnetden, beladen bir zeman,

El-eman, hicran belavü möhnetinden, el-eman!