314
Yeter, ey felek, bu cefa, yetir meni-zare servi-revanimi,
Mehi-tel’etile münevver et, dilü dideyi-nigeranimi.
Rühum üzre hetti-sirişkimi, defeatile kelemi-müjem,
Rekem etdigiçün el ohuyub, bilir oldu razi-nihanimi.
Cigerim odunu nihan iken, ele zahir etdi mürur ile,
Göreyim yere keçe abi-çeşmi-teri-şerarefşanimi.
Tutalım ki, zülfi-siyahını tutan üzre sabit olur güneh,
Ne reva ki, kemzeyi-katilin, güneh etmeden töke kanimi?
Bu belaye saldı meni kedin ki, yaşırdı yer üzünü yaşım,
Bu yere ytirdi meni kemin ki, elek eşitdi feğanimi.
Nece keddü halü hetü rühün kemü rencü derdü bela ile,
Büke keddimi, töke yaşımı, yıha könlümü, yaha canimi.
Sitemin daşiyle başı sınık, bedeni şikeste Füzuliyem,
Bu elametile bulur meni, soran olsa namü nişanimi.
No comments:
Post a Comment