Gazel

341

Lütfiye tehmis

Candadır sübhi-ezelden mehri-rühsarın senin,

Nola ta şami-ebed olsam telebkarın senin,

Imdi cana bulmamış min aşiki-zarın senin.

“Ey ezelden ta ebed könlüm giriftarın senin,

Çare kıl kim, buldu canım esrü kemharım senin!”

Tutdular teşhisi-derd içün müalicler regim,

Tapdı bu sihhet ki, sihhetden yekindir ölmegim,

Çün yekin oldu devasız derdilen can vermegim,

“Can verir çağında, Tanrıçün, kaşımğa gel begim,

Bari görmüş bulğa min bir lehze didarın senin.”

Hublarını imtehan kılmakda çoh çekdim cefa,

Naleyi-zarile bildim derdi-dil bulmaz şefa.

Men sınadım, şimdi sen pendim eşit, kıl iktifa,

“Çünki hublar mezhebinde yoh imiş resmi-vefa,

Ey könül, ne yere yetkay naleyi-zarın senin?”

Könlüm aldı ol iki eyyari-çeşmi-pürhumar,

Şimdi can kesdin hem etmişler ne mekrilen ki, var,

Ürf içinde olsa her eyyar kevli üstüvar,

“Şer’ilen ger tutsalar esrük sözine e’tibar,

Kanıma vergay danukluk iki eyyarın senin.”

Sanma cevr etsen Füzuli incinib terkin kıle,

Ger cefa kıl, ger vefa canim feda sen katile,

Men hud öldüm, imdi sen tiği-cefa alıb ele,

“Lütfini öldürsen, ey dilber, cefa tiği bile,

Anda hem bolğay menim ruhim mededkarın senin.”