Gazel

116

Lehze-lehze lebin anıb edicek efkanlar,

Ketre-ketre saçılır didelerimden kanlar.

Ketre-ketre deme kandır ki, çıhar çeşmimden

Dembedem könlüm odile eriyen peykanlar.

Kaşların yayine meyl eyleyeli canü könül,

Dünü gün men bilirem kim, ne çekirler anlar.

Açma kakil girehin, başın üçün görme reva

Ki, perişan olalar, bir neçe sergerdanlar.

Yel deger zülfüne, ya koymayıb öz hali ile,

Gezdirerler onu elden-ele her dem canlar.

Eyle üşşake cefaler ki, vefaler göresen,

Sanma kim, zaye’ olur eyledigin ehsanlar.

Sorma zöhhade, Füzuli, rehü resmin eşkin,

Ne bilirler revişi-ehli-hired nadanlar!