Gazel

207

Tenimde zehmi-tiğin çeşmi-hunefşane benzetdim,

Ohun kim, sef-sef etrafındadır, müjgane benzetdim.

Bekayi-ruhimi bildim zülali-le’li-nabinden,

Heyatımdır dedim, bağrıma basdım, kane benzetdim.

Sökülmüş köksümü kim, doludur kemzen heyalile,

Heramiler yatağ menzili-virane benzetdim.

Tenimden incinib çıhmış revan can kimi peykanın,

Neçük incinmesin, yetdikde zevkün, cane benzetdim.

Gözümde beslenib, kiymet bulan peykanını gördüm,

Sedefde gevher olan ketreyi-barane benzetdim.

Füzuli, öldürer her dem meni ehli-nezer te’ni

Ki, neyçün yar le’lin çeşmeyi-heyvane benzetdim.