173
Eyş üçün bir türfe menzildir bahar eyyamı bağ,
Onda tutsun könçeveş her kim ki, eyş ister otağ.
Könçeler açıldı, seyri-bağ edin, ey ehli-dil
Kim, görüb güller, könüller açılan çağıdır bu çağ.
Senden, ey bülbül, füzundur mende möhnet fesli-gül,
Sensenü min taze gül, hala menü min taze dağ.
Bağe servim geldigin bilmiş seherden şahi-gül,
Revşen etmiş rehgüzari üzre her yan min çirağ.
Çekseler zencir ile gülzare getmen kim, mene
Sünbüli-zülfün ferakından müşevveşdir dimağ.
Mevsimi-güldür, veli getmen çemen seyrine kim,
Revzeyi-kuyin mene ol seyrden vermiş ferağ.
Mehrem olmaz rindler bezmine mey nuş etmeyen,
Ey Füzuli, çek ayağ ol bezmden, ya çek eyağ.
Eyağ – kedeh
No comments:
Post a Comment