Gazel

204

Cane basdım könçeveş peykanını, ey taze gül,

Dözmek içün hicrine düzdüm demirden bir könül.

Veh ne sairsen ki, oddan su çıhardın, sudan od,

Terledib rühsarını gül-gül kılanda tabi-mül.

Yandırıb eczayi-terkibim, külüm veresen yele,

Yoh yolundan dönmegim, varım senindir cüzvi küll.

Merdümi-çeşmim yığar naveklerin mümkün sanır

Ol ağaclar birle tutmak eşk deryasine pül.

Ey könül, levhi-emel nekşi-bekaden sadedir,

Fani etme ömrün ol sevdade kim, baki degül.

Suretaray olma, tehsili-kemali-me’ni et

Kim, behayim nev’ün etmez ademi zerbeft çül.

Nola dersem kedr ile efzun Mesihaden seni,

Yerü göy mizan olub ferk olmuş ağrdan yünül.

Ateşi-dil öyle suzandır ki, basmaz hiç kim,

Rehm edib naveklerinden özge zehmim üzre kül.

Hasilin evvel kemi-canandı ahir teki-can,

Bu imiş kismet, Füzuli, hah ağıla, hah gül.