Derd yohdur kimsede, yohsa tebibi-feyzi-eşk,
Kimde gördü derd kim, ol derde derman etmedi.
Sebr yohdur merdümi-alemde, yohsa ruzigar,
Hansı müşküldür ki, tedric ile derman etmedi?
Kelbi-nadan olur hemişe siyah,
Laleveş, rengi ruyi-ehmer olur.
Üzü fezl ehlinin riyazetle,
Zeri-halis misali efser olur.
Ger zeif olsa cismi danişmend,
Erebi at çünki lağer olur.
Nükteyi-eşk neçe suretden
Ehli-me’na ile tesrih etdik.
Kesreti vehdete kıldık tebdil,
Cümleden üzleti tercih etdik.
Elaveler
Var rühsarime hunabe çeken müjganım,
Kıl kelem kimi ki, nekş etmeye nekkaşın var.
Şevki-ne’lim oda salır nece kim, karşımda,
Ateşin tel’et ilen zülfü gözün, kaşın var.
Le’l kani kimi, ger köksümü çak eyleyeler,
Onda hunabe ilen rengli çoh daşın var.
Rehi-eşk içre, Füzuli, deme tenha yürürem,
Key hebersiz, kemü möhnet kimi yoldaşın var.
Nola bezmi-belade sineyi-nalani çak etsem,
Deruni-dilden ol yare yene erzi-mehebbet var.
Mehi-nev sanma tutmuş çerhi tiği-şö’leyi-ahim,
Eduyi-bednihade ölmez isem, yene niyyet var.
Lebin yadına can vermiş deyib, Ferhadi-dil, cana
Yene efvahi-alemde eceb Şirin hekayet var.
Gehi derdi-feraği-yar, gahi te’neyi-eğyar;
Füzuli, sanma bu möhnetserade istirahet var.
Bu kezel yalnız İstanbul neşrindedir.
Rühsare seri-zülfi perişan eyle!
Gözden güli-rühsarını pünhan eyle!
Bir neçe perişanları öz halına koy,
Her lehze yeter, kesdi-dilü can eyle.
72
Müjganımı, ey şem’, güherbar etme!
Pünhan kemimi aleme izhar etme!
Eşk ehline zülmdür vefa eylememek!
Zinhar, bu zülmü etme, zinhar etme!
Rühsarına ey etme nigah etdigimi,
Göz yaşı töküb, nalevü ah etdigimi.
Ey padişehi-hüsn, terehhüm çağıdır!
Evf eyle ki, bilmişem günah etdigimi.
Feryad ki, eşk bikerar etdi meni,
Derdü kem ile zarü nizar etdi meni.
Haki-seri-kuyinde kübar etdi meni,
Sergeştevü harü hakisar etdi meni.
Gördüm seni, elden ihtiyarım getdi,
Bahdım üzüne, sebrü kerarım getdi.
Hak oldumü her yana kübarım getdi,
Elkisse, kapından e’tibarım getdi.
66
Ey kaib olan dideyi-hunbarimden!
Vey rahet olan sineyi-efgarimden!
Men varimi yoh seninçün etdim, ne reva
Sen tutmayasan heber yohü varimden.
Hunabe töküb dideyi-giryanimden,
Sensiz boyadım yer üzün öz kanimden.
Öz kanimi eylerem özümle de’va,
Getmezse elim, nola, giribanimdan.
68
Keddine dedim ki, servi-bustandır bu!
Tünd oldu ki, ey heste, ne hedyandır bu.
Pabestevü urü bizebandır dedigin,
Hendanü kebapuşü huramandır bu.
Dedim lebine: le’li-Bedehşandır bu!
Güldü, dedi: ey fekir, böhtandır bu!
Bir daşe ne reng ile kılarsan nisbet,
Şirinü şekerfeşanü hendandır bu.
Yandırdı meni şevki-cemalın, ey mah!
Her lehze eceb degil yetirsem göge ah!
Zülfün girehi çıhdı elimden nagah,
Gör kim, ne cefa etdi mene behti-siyah.
Ey ükdegüşayi-rişteyi-tedbirim!
Her taete efvin sebebi-teksirim.
Teksirime etme özge tekdiri-ceza,
Şermendeligim yeter menim te’zirim.
Ked enkezeni devamü dai daim,
Ma li cesedi elel mesai kaim.
Ya laimü, lo veke’te fima ene fih
Vellahi lenasehte ve lümtel-laim.
Hemdem, gör ahan sirişki-alimni menim,
Tutmuş rühi-kehrübamisalimni menim.
Billah, yürü ol gülruhe erz eyleye gör,
Bir reng ile bu sureti-halimni menim.
Efkandır işim, servi-huramının üçün,
Kandır cigerim, könçeyi-hendanın üçün,
Eşkinde kemü küsse çekib, pir oldum,
Men pire terehhüm et, igit, canın üçün!
Ked şerrefekellahü bitovfil-heremeyn,
Min rö’yeti meşhedeyni kerret leke eyn,
Tuba limen elkake, leinennet-tehkik,
Men zareke, ked zare Eliyyen ve Hüseyn.
Cesedim artık çalışmakla ayak üste duran deyil.
Ey meni mezemmet eden, menim halıma düşesen,
Allaha and olsun, nesihet ederdin, mezemmet edenleri ise
mezemmet ederdin.
İki kebri görmekle gözün işıklandı.
Sene çatanlara eşk olsun, doğrudan da,
Seni ziyaret eden Elinin ve Hüseyni ziyaret etmiş olur.
Ya men bike iltica’u men kane sivak,
Tuba limen ikteda bima fihi rizak.
Bürhanuke filkemali yekfi lovlak,
Lovlake lema dare medarül-eflak.
Mecnun oda yandı şö’leyi-ah ile pak,
Vamik suya batdı, eşkden oldu helak.
Ferhad heves ile yele verdi ömrün,
Hak oldular onlar, menem imdi ol hak.
Ta helkeyi-zülfi-yare düşdün, ey dil!
Dami-kemi-ruzigare düşdün, ey dil!
Efsus ki, kütbi-ehli-cem’iyyet iken
Ol daireden kenare düşdün, ey dil!
Hurşid ki, kıldı sübhdem erzi-cemal,
Dergahine üz sürmek ile buldu kemal.
Çün yetdi kemale, etdi sen mah ile behs,
Ol terki-edeb verdi kemaline zeval.
Meh durdu mükabil sene buldukda kemal,
Gördü ki, özünde sence yoh hüsnü cemal.
Bir kayete yetdi, incelib kemden kim,
Ze’fi-bedenile bedr iken oldu hilal.
Senin razılığın uğrunda çalışanlara eşk olsun.
Kamalına delil “levlak” kifayetdir.
Sen olmasaydın felek medari dolanmazdı.
